Rönesans sanatı genellikle üç bölümde incelenmektedir bu ayrım; Ön Rönesans, Erken Rönesans Sanatı, Yüksek Rönesans Sanatı ve Maniyerizm olarak tabir edilir.

(Resim 1, Giotto, Meryem ve Çocuk İsa, 1310)

Ön Rönesans Sanatını Giotto, Duccio, Simone Martini, Andrea Pisano, Pietro Lorenzetti ve Ambroggio Lorenzetti gibi üstatlar temsil etmektedir. Bu dönem eserlerinde Floransa ve Siena ekolleriyle karşılaşırız. Rönesans’ın filizlendiği bu dönemde Bizans gelenekleri de kendini Siena ekolünde göstermiştir. Bizans’ta resim sanatı fresko, mozaik ve ikonalardan ibarettir. Ülkemizde bunun en güzel örneklerini İstanbul ve Kapadokya başta olmak üzere pek çok Bizans dönemi yapısında görebiliriz.  Bu betimlemelerin belli kuralları vardır. Ancak burada üslup olarak sık sık karşılaştığımız altın yaldız kullanımına değinmek gerekir. Altın yaldız bir kutsiyet atfetmek adına önemli kişilerin hale ve elbiselerinde sıkça kullanılmaktadır. Siena ekolünde Bizans kökenli olarak sadece altın yaldız kullanılmamıştır. Bizans geleneği olan ikonalarda kullanılan şablonlar ve konular Siena ekolünde aynen kullanılmıştır.

(Resim 2, Cimabue, Taht Üzerinde Meryem, 1278-80)

Floransa ekolünde ilk önce fark ettiğimiz şey perspektif arayışı olacaktır. Bu dönemde yapılan eserlerin çoğunda bu oldukça belirgindir. Sanatçı gözlemlediğini tuvale yansıtmak istiyor ancak bazı sorunları çözemiyor. Orantısızlıklar meydana çıkıyor. Eserlerdeki konular dini ağırlıklı olmakla beraber din dışı konular da gözlemlenebilir.

Erken Rönesans dönemi aslında çoğu sanat tarihi kitabında Rönesans’ın başlangıcı olarak kabul edilen Floransa Katedrali Kapıları için açılan yarışmayla başlar. Bu yarışmayla beraber Brunelleschi ve Ghiberti’nin ortaya çıkardıkları çalışmalar dikkat çeker. Daha sonra Brunelleschi’yi mimaride birçok esere imza atan bir sanatçı – mimar olarak göreceğiz. Bunlar Antik Roma dönemini yansıtan yuvarlak kemerli, sade yapılardır. Bunlardan en ünlüleri Öksüzler Yetimhanesi, Pazzi Şapeli, Floransa Katedrali’nin kubbesidir. Erken Rönesans döneminde heykel ve mimari resimden bir tık daha önde tutulmuştur. Erken Rönesans sanatının diğer bir önemli ismi ünlü heykeltıraş Donatello’dur. 1430’larda yapmış olduğu David heykeli oldukça ünlüdür. Birçok bakımdan Michelangelo’nun David’i ile karşılaştırılmıştır. Masaccio’nun Trinity adlı eseri ise o dönemde izleyiciler tarafından büyük bir şaşkınlıkla karşılanmıştır. Masaccio bu eseriyle gerçekçi bir perspektif etkiyi aktarmayı ve gözü yanıltmayı başarmıştır. 1490’larda Mantegna, Palazzo Ducale tavanındaki bezemesiyle illüzyon tekniğini çok güzel bir şekilde uygulayacaktır.

(Resim 3, Fra Angelico, Aziz Petrus’un Vaazı, 1433)

Fra Angelico ile beraber artık yavaş yavaş Rönesans dünyasına adımımızı atıyoruz. Çalışmalarında perspektif ve hacim duyguları öne çıkıyor. Fra Angelico Rönesans’ın babalarından biri olarak kabul edilir.

Rönesans sanatı Leonardo Da Vinci ile doruk noktasına ulaşmıştır. Da Vinci’yi sadece bir sanatçı olarak ele almak eksik olacaktır aynı zamanda bir bilim insanı, mucit, doktor vb. gibi sıfatları da ziyadesiyle hak etmektedir. Kaldı ki Rönesans İnsanı denilen tanım tam da budur. Çok yönlülük. Da Vinci altın oran ve kullandığı perspektif ile resimde çığır açmıştır. Kendisi ustası Verrocchio’nun atölyelerinde yetişmiştir.

Yüksek Rönesans olarak adlandırılan dönemin en büyük ustası Michelangelo olmuştur. Onu mermer kütlelerinden çıkardığı harikulade heykelleriyle tanımaktayız. Ancak resimdeki yeteneğini de Sistina Şapeli’ndeki duvar resimleriyle görmekteyiz.

İtalya’da Rönesans sanatının bu kadar gelişmesinin ardında Medici Ailesi’nin katkıları oldukça büyüktür. Mediciler her zaman sanatı ve sanatçıyı desteklemiş, Floransa’ya büyük izler bırakmışlardır.